கன்னித்தாய்

(இது..
மணவிலக்கு பெற்று, ஒற்றையில் வாடும் ஓர் இளம் தாய்க்கும்..
இன்னார்தான் தன் தந்தை என்றுணரா அவள்தம் சேய்க்கும்..
என் பேனாவில், கண்ணீர் மையூற்றி வடித்த கவிதை..)

இந்த புல்லாங்குழலுக்கு
முதல் இராகமே
முகாரி!

இவளின்
இரவுகளை மட்டும்
இரவல் கேட்கும்
ஆணின (அ)சிங்கங்கள்!!

உண்மையில்,
இவள்..
தாய் வீட்டில் கூட
வேண்டாத விருந்தாளி..!!!

தகப்பனின்
பாசப் பார்வைக்கு..
சற்று
கௌரவக் குறைச்சலாம்..

முன்னாள் கணவனுக்கு
இன்னாளில்
இரண்டு குழந்தைகளாமே..

உணர்ச்சி என்பது
இவளுக்கு மட்டும்
விதிவிலக்கு!

என்ன செய்வது?
என்றும்,
உன் இனம்தானே
உனக்கு எதிரி..

உன் வாழ்க்கையைத்
திருடியதும்..
உனைப்போல் ஒரு பெண்தானே..!

ஓ என் சமுதாயமே..

எரிவது விளக்கென்று அறிந்தும்
விட்டு விலகாத
விட்டில் பூச்சிகளின்
உறைவிடமே!

இன்னும்
எத்தனைக் காலம்தான்
சம்பிரதாய சாக்கில்
இவர்களின் உணர்வுகளுக்கு
கொள்ளி வைப்பீர்கள்?

நிலவில் களங்கம் என்றால்
அது
உங்களுக்கு கவிதை..

நிஜத்தில் களங்கம் என்றால்
அது
அவளுக்கு மட்டும் அவஸ்தை!

ஓ.. மாண்புமிகு சமுதாயமே!

என்று தீரும் இத்தொழு நோய்?

விவாகரத்து வழக்குகளில்
பிள்ளைகளை மட்டுமல்ல..
கன்னித்தன்மையையும்
திருப்பித் தரச்சொல்லும்
நீதி மன்றம்
வேண்டும் இங்கே!

ஓ..
எனக்கு மறந்துவிட்டது..

இது
இதயம்
இத்துப்போனவர்களின்
இருப்பிடம்...

இன்னும்
எத்தனை பாரதிகள்
தோன்றினாலும்..

இன்று வாழும்
இயந்திர
இராமர்களுக்கு
இரக்கம் வராது..!

ஏ எமனே..
என் கருணை மனுவை
நீயாவது ஏற்பாயா?

உன் பாசக்கயிற்றை
விற்றுவிட்டு..
வலை ஒன்றை
வாங்கு..

இன்னும் திருந்தாத
இந்த சமுதாயத்தை..
தயை கூர்ந்து..
அடகு வைத்தவனிடமே
திருப்பிக் கொடுத்துவிடு!!!

கிருஷ்ணமூர்த்த்தி.